زندگانی زنده مانی گشته است

(بیوگرافی)شادروان حسینعلی رکن منظر ـ فرزند محمود ، متخلص به (پیروی) ، شاعر متدین معاصر که در سال 1292 ه.ش در شیراز متولد شد. وی طبع خودجوش داشت و مکتب و مدرسه را ندید، اما از موهبت هوش سرشار ، به فیض خواندن و نوشتن تا حدودی که می‌توانست اشعار خود را بنویسد و بخواند، رسید.وی ابتدا در کارگاه مبل‌سازی به کار مشغول شد، و از 18 سالگی تا پیش از وفاتش کارگاه چوب‌بری داشت.پیروی شاعری متدین بود و بیشتر اشعارش در مدح ائمه‌ی اطهار(ع) است. زبان شعرش فصیح و در بستن مضامین تازه از خود ابتکار نشان می‌داد. سرانجام در خرداد 1378 به دیار باقی شتافت.«گلبانگ خون»، «محراب عشق» و «گلبانگ خرابات» دربردارنده اشعار او است.روحش شاد و یادش گرامی باد.(مستی'>مستی عشق)مستی من، مستی عشق است، هشیارم مکنخواب من، آرامش جان است، بیدارم مکنمن اگر باری کشم، بار نگاری می‌کشمآدمم، خر نیستم، هر بار را بارم مکنیوسفم من، یوسفم، در چاه کنعان خوشترمرو به رو با مردم بی ذوق بازارم مکندوستی با مردم دیوانه ، نوعی دشمنی‌‌ستاز سرت خیرت گذشتم ، ای دل! آزارم مکنکو دلی؟ کو دانشی؟ ای چشم سحرانگیز یارغارتم کردی ، دگر چیزی بدهکارم مکنای دل آشوبگر ، اینجا و آنجایم مکش!یک تن فرسوده‌ام، صدجا گرفتارم مکننوش امشب خوب بود و نیش فردایی نداشتبهر یک لذت ، به صد محنت سزاوارم مکنزاهدا ! کاری بکن قلبم بگوید : یا خدابا خدا و یا خداگوی ِ به اجبارم مکنتو خبر از حال این دل چون نداری ای حریفمن گنهکارم ، ولیکن تو گنهکارم مکندین حق را خُلق احمد ساخت، خوی شیخ سوختراست گویم ، کافرم مشمار و بر دارم مکنیک جهنم ساخت ایزد، صد جهنم تو مسازاز خدای مهربان خویش ، بیزارم مکنجان یکی، جانان یکی، رهبر یکی، فرمان یکیثابتم بگذار در یک جا و سیّارم مکندلبرم! مپسند ایامم به زندگانی زنده مانی گشته است...

(اسیر)جز دل من كو برآن زلف دوتا ، باشد اسیرهيچ مرغی را ندیدم كه دو جا باشد اسیرغیر این مجنون سرگردان ندیم هیچ كساز خدا خواهد كه در دام بلا باشد اسیرخود چرا منعش كنم هر دم كه مرغ بی نوابر اسیری خو كند چون سال‌ها باشد اسیرگفتم ای دل از چه رو تن بر اسیری داده‌ای؟گفت: در اين ملک، هر شاه و گدا باشد اسیربندگان را لاف آزادی زدن خبط و خطاستهر كسی را بنگری سر تا به پا باشد اسیراين اسيری را به چشم سر نمی‌بیند كسیجسم ما آزاد باشد ، جان ما باشد اسیرمن به عشق و تو به زهد و آن به زور و این به زر(پیروی) هم در كف مهر و وفا باشد اسیر"پیروی شیرازی" زندگانی زنده مانی گشته است...

(بیوگرافی)اثیرالدین ابوالفضل محمد بن طاهر اخسیکتی ـ معروف به (اثیر اخسیکتی) ـ زاده‌ی سال نامعلوم در اخسیکت، درگذشته به سال 609 هجری قمری در خلخال ـ از شاعران مشهور سده‌ی ششم هجری است.اثیر در شهر اخسیکت زاده شد که در قرن ششم یکی از شهرهای آباد ماوراءالنهر در منطقهٔ فرغانه در شمال رود سیحون بوده‌است. اثیر سخنوری را در همانجا آغاز کرد. با حملهٔ ترکان غز و زوال دولت سنجری و پریشانی خراسان که خود از آن با عنوان «وحشت خراسان» یاد می‌کند، نواحی شرقی ایران را ترک گفت و به نواحی غرب و شمال غرب ایران روی آورد. نخست در همدان به دربار غیاث‌الدین محمد بن ملکشاه سلجوقی (۵۵۵ ه‍.ق) پیوست و سال‌های متمادی او و جمعی از وزیران و امیران دربارش را مدح گفت. در لشکر غیاث‌الدین محمد، با علاءالدین عربشاه (584 ه‍.ق) حاکم کُهستان آشنا شد. عربشاه شعر اثیر را پسندید و او را نواخت. اثیر مدت زیادی از عمر خود را به تفاریق در همدان و کُهستان در دستگاه عربشاه بود.اثیر اخسیکتی با شاعران بزرگ هم‌عصر خود همچون خاقانی شروانی، نظامی گنجوی، رشید وطواط، مجیر بیلقانی و ظهیر فاریابی مراودات و معارضاتی داشته‌است.اثیر بعضی از قصاید خاقانی را جواب گفته و پایه‌ی خود را بالاتر شمرده است. همچنین حکایتی در مورد ملاقات این دو شاعر در دست است که کمابیش بوی افسانه دارد. نویسندگان معاصر اثیر، به رقابت میان او و مجیر بیلقانی اشاره کرده‌اند. اثیر، یک جا در یکی از اشعارش مجیر را دزد شعر خود خوانده است:"از برای خدای خواجه مجیرکاروان‌های شعر من چه زنی؟"رقابت‌های شعری اثیر اخسیکتی و مجیر بیلقانی گاه باعث کدورت ممدوحین ایشان، قزل ارسلان و محمد جهان پهلوان، که برادر بودند، نیز می‌شد.به نوشته‌ی دولتشاه سمرقندی، بعضی از ارباب فضل سخن اثیر زندگانی زنده مانی گشته است...